عزیزم دلم برات تنگ شده خیلی زیاد.این روزا حرف زدن خیلی سخته،دیگه نمی تونم باهات حرف بزنم.احساساتم انگار گوشه ی دلم داره پرپر میشه.نمیدونم از کی اینجوری شدم؟تو می دونی؟
می دونی چرا میترسم؟دلیل دلهره هامو می دونی؟می دونی چه حسی دارم؟
الان که دارم بهت فکر میکنم حس غریبی دارم،تنهام،حتی تو خیالمم تنهام.می دونم که اگه یه روز این نوشته ها رو بخونی باورت نمی شه.از نظر تو همه چیز خوبه اما این هیچ وقت نظر من نبوده.
چند بار بهت گفتم که شبا خوابتو میبینم؛کاش می تونستم بگم چی میبینم،ولی هیچ وقت نمی تونم.اگه الان اینجا بودی ازم دلیل می خواستی اما باور کن واسه بعضی چیزا نمی شه دلیل آورد،یعنی نمی شه دلیلشو به زبون آورد.
مثل الان،مثل احساس من،مثل دوری تو،مثل چیزایی که هیچ وقت جرأتشو پیدا نکردم و نمی کنم که بگم.وقتی به آینده فکر میکنم دستام رو صفحه کیبورد موقع نوشتن این حرفا میلرزه از سنگینی حرفای تو دلم میلرزم.
کاش بودی؛کاش الان اینجا بودی.
نمی دونم تا حالا گفتم بهت که وقتی کنارمی آروم میشم؟با اینکه ترس و دلشوره دارم اما ته دلم آرومم.چون تو هستی،حضورت غنیمته،همه خرفام یادم می ره وقتی میبینمت انگار بار اوله که دیدمت میخوام سیر نگات کنم.اونقدر که موقع نبودنت صورتت از همه چیز واضح تر جلو چشم بیاد.من میبینمت برق نگاهتو حس می کنم حتی وقتی طاقت ندارم تو چشمای آتیشیت نگاه کنم؛من همیشه حست می کنم.
همیشه...
همیشه...
همیشه...
نویسنده: اشک آسمون(جمعه 88/4/5 ساعت 6:49 عصر)
